บ่อยเท่าที่ฉันได้วิเคราะห์ความสัมพันธ์ของฉันกับการแต่งหน้า ฉันก็มักจะวิเคราะห์โดยคำนึงถึงความรักต่อร่างกายของคุณ และคำนึงถึงความนับถือตนเองเป็นหลัก ไม่นานมานี้ฉันได้พิจารณาเรื่องนี้ในบริบททางเชื้อชาติ เมื่อมองในกระจก ฉันมักจะเห็นตัวเองเป็นสาวเอเชียที่มักถูกรายล้อมไปด้วยคนผิวขาว
เมื่อตอนที่ฉันเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลายเอกชน และตอนนี้อยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชน
นอกเหนือจากชุมชนชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชียที่ฉันใช้ชีวิตในช่วงปีแรกๆ แล้ว ฉันยังรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชนกลุ่มน้อยอยู่เสมอ แต่หลังจากครุ่นคิดมาหลายปี ในที่สุดฉันก็ได้ตระหนักได้ว่าสถานการณ์ทางเชื้อชาติของฉันส่งผลกระทบมากเพียงใดต่อแนวทางการแต่งหน้าของฉัน ความเข้าใจที่เพิ่งค้นพบนี้ดูเหมือนจะเป็นเวลาที่เหมาะสมอย่างยิ่งในเดือนมกราคม
ซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนกำลังพยายามพลิกใบไม้ใหม่ หรือเริ่มต้นบทใหม่ในชีวิตของพวกเขา ไคลี เจนเนอร์แสดงความสนใจที่จะแต่งหน้าให้น้อยลงในปี 2559 โดยกล่าวว่า “บางครั้งมันก็มากเกินไปที่จะรักษาไว้ การเป็นเด็กผู้หญิงเป็นเรื่องยาก”
แม้ว่าฉันไม่ชอบที่จะบรรลุเป้าหมายเชิงปริมาณ แต่ฉันก็ชอบที่จะคำนึงถึงหลักเกณฑ์ทั่วไปอยู่เสมอ ในปี 2559 เป้าหมายใหญ่ประการหนึ่งของฉันคือแต่งหน้าให้น้อยลง ตอนที่ฉันอยู่มัธยมต้น ฉันไม่เพียงแต่ค่อนข้างจะ “เป็นคนผิวขาว” เท่านั้น (หมายความว่าฉันหลอมรวมเข้ากับสังคมตะวันตกเป็นส่วนใหญ่)
แต่ฉันก็ค่อนข้างละอายใจกับเชื้อชาติของตัวเองด้วย สิ่งนี้เป็นจริงเมื่อสัมพันธ์กับวัฒนธรรมของฉัน แต่ hoiana เวียดนาม ยังสัมพันธ์กับรูปลักษณ์ภายนอกด้วย สิ่งที่ฉันอิจฉาที่สุดคือขนตาที่หนาและโค้งตามธรรมชาติของสาวคอเคเชียน และดวงตาของพวกเธอก็ดูคมชัดและทะลุทะลวงโดยไม่ต้องเสริมแต่งเพิ่มเติม
ฉันเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าผิวคนเอเชียของฉันกระจ่างใสกว่ามาก ผิวสีแทนโดยไม่เกิดรอยไหม้ และผมคนเอเชียของฉันหนาและนุ่มสลวยจนไม่เคยเป็นปมเลย
บางทีสิ่งที่ทำให้ฉันอิจฉาสาวคอเคเซียนอาจเป็นคำพูดที่ฉันเคยสัมผัสตลอดวัยเด็ก ซึ่งดึงดูดสายตาเป็นหน้าต่างสู่จิตวิญญาณ โดยธรรมชาติแล้ว ฉันกลัวว่าจะไม่มีใครสามารถอ่านจิตวิญญาณของฉันผ่านขนตาเส้นตรงบางๆ ของฉันได้ ท้ายที่สุดแล้ว ดวงตาของฉันก็ชัดเจนน้อยกว่าเมื่อเทียบกัน
สาวเอเชียหลายคนที่ฉันรู้จักไม่กล้าใช้มาสคาร่ากับขนตาเลยแม้แต่น้อยจนกว่าพวกเธอจะดูจับตัวเป็นก้อนและดูเป็นใยแมงมุม แต่พวกเขาจะใช้อายไลเนอร์ชนิดน้ำครึ่งภาชนะ โดยทาบนอายไลเนอร์อย่างหนาเพื่อสร้างภาพลวงตาที่มีความหมาย บางครั้งฉันก็ผสมมาสคาร่าแบบลดสีลงเพื่อให้ดวงตาของฉันดูโดดเด่นขึ้นอย่างมาก
เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ขนตาของฉันจะยาวกว่าสาวเอเชียคนอื่นๆ ตามธรรมชาติ และฉันก็กำหนดเปลือกตาด้วย เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันตื่นสายไปโรงเรียน (เป็นเรื่องปกติ) และต้องแต่งหน้าในลานจอดรถของโรงเรียน ฉันจะไปเขียนอายไลเนอร์และมาสคาร่าเป็นอันดับแรก การตัดสินใจครั้งนี้ทำให้ฉันงุนงง ฉันพยายามถอดรหัสวิจารณญาณของตัวเอง
โดยถามตัวเองว่า ถ้าฉันมีตำหนิบนใบหน้าและดวงตาแบบเดียวกัน ฉันจะเลือกปกปิดรอยตำหนิหรือกำหนดดวงตาของตัวเอง ฉันอาจจะเลือกอายไลเนอร์ ทำไม เพราะสิวเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเผชิญในช่วงหนึ่งของชีวิต เนื่องจากฮอร์โมนและความเครียดในร่างกายของวัยรุ่นพุ่งสูงขึ้นอย่างทันท่วงที สิวจึงกลายเป็นบรรทัดฐานที่ยอมรับกัน แม้ว่าจะไม่สวยงามหรือโชคร้ายก็ตาม สรุป: สังคมตะวันตกให้อภัยเรื่องสิวมากขึ้น
